The Black Cat

a safe haven for true jazz cats

Ivan Paduart & Patrick Deltenre

Ivan Paduart & Patrick Deltenre

dinsdag 4 februari 2020

Na hun jeugdig, succesvol avontuur met de jazzfusion band ‘Aftertouch’ bouwden Ivan Paduart en Patrick Deltenre elk aan hun eigen imposante muzikale carrière. Wanneer ze 30 jaar later elkaar nog eens ontmoetten bij een gelegenheidsconcert, groeide de drang om samen iets nieuws te proberen! Ze kozen bewust voor een intiem en introspectief muzikaal concept, enkel toetsen en gitaar. Uit dit project ontstond in 2018 de cd ‘Hand in hand’, met van ieder vijf composities.

In 2014 hadden we Ivan Paduart reeds solo op ons Black Cat podium met een majestueus nieuwjaarsconcert. Hoge verwachtingen dus voor deze avond.

We werden meteen vergast op vier erg melodische nummers gedrenkt in poëzie en weemoed. De lyrisch klaterende vleugel met spaarzame synthesizertoetsen eraan toegevoegd. Sobere gitaarsolo’s die steeds loepzuiver en intens helder klonken met een zweempje echo erbij.

Deltenre komt uit een muzikale Siciliaanse migrantenfamilie die nu in Charleroi woont. Zijn compositie ‘Pigeons’ droeg hij op aan zijn ouders die steeds onafscheidelijk waren. Na dit pakkende nummer plaatste hij zijn gitaar in het rek  en verbaasde iedereen door een mondharmonica ter hand te nemen. Hij bleek van jongsaf een groot bewonderaar van Toots Thielemans en mocht die zelfs ooit depanneren met zijn Gibson jazzgitaar, toen die van Thielemans was gesneuveld. ‘Song for my lady’ klonk bijzonder Tootsiaans en werd door Paduart van een sublieme pianosolo voorzien! Deze merkte terecht op dat dit kleine instrumentje je altijd direct emotioneel weet te raken. Op de mondharmonica kan je je niet wegstoppen achter vooraf bedachte piano- of gitaartrucjes.

Na zo veel overweldigende melancholie en rustige lyriek waren de afsluitende groovy uptempo nummers zoals ‘Menorca’ en ‘Human being’ wel even welkom.

In zijn bindteksten noemde Deltenre Toots Thielemans een ‘kapoen’, maar zelf bleek hij ook wel onder deze noemer te vatten. Hij had al enkele malen verwezen naar zijn ‘Schatje de Londerzeel’ en wou dit laatste nummer opdragen aan zijn nieuwe liefde. ‘Bea’ startte met een prachtige romantische gitaarsolo omfloerst met een mix van zweverige synth en piano.

En zo sloot de bezwerende avond af in warme rust en intens genoegen.