Geplaatst op 16/10/2020
dinsdag 6 oktober 2020 Er diende zich enige vertraging aan… Twee muzikanten van ‘Suura’ zaten vast in een file. De twee anderen, die met de trein waren gekomen, stonden vruchteloos te wachten aan de grote, bruine ijzeren poort van El Gato Negro, onze vroegere concertlocatie. Er werd dan ook met flink wat stress en nervositeit, laattijdig doorheen de soundcheck gemodderd. Daar viel echter tijdens het concert niet veel van te merken. De muziek van ‘Suura’ was intens atmosferisch en contemplatief, zwevend tussen Scandinavische folk, ambient en jazz. Frontman Nicolas Van Belle streefde er met zijn composities vooral naar om een groepssound te creëren, eerder dan een klankbord voor individuele muzikale exploraties. Met zijn fingerpicking stijl breide hij, op zijn hemels klinkende akoestische gitaar, repetitieve, minimalistische patronen met nauwelijks akkoordwisselingen en sporadisch lichte verschuivingen. Soms werd de gitaar meer experimenteel gehanteerd, hetzij met elektronica, hetzij met strijkstok of hamertjes, wat steeds een weids filmische soundscape genereerde. Ook de superdegelijke Emanuel Van Mieghem exploreerde de vele akoestische mogelijkheden van zijn contrabas. De snaren werden traditioneel geplukt of gestreken, maar ook het percussief tikken of handschuren op de klankkast behoorden tot zijn muzikaal palet. De titels van het repertoire ‘Wintergreis’, ‘Somber’ en ‘Adieu’ gaven al aan dat de nummers van ‘Suura’ eerder donker en zwaarmoedig kleurden. Het blazersduo, Werend Van Den Bossche op altsax en Reinder Spanhove op tenorsax en klarinet, strooiden unisono of tweestemmig lyrische partijen bovenop de lange, zwevende aanzetten van Nicolas. Ingehouden, melodieus, steeds in duo, bijna nooit solo. Al eindigde het vredig gestarte ‘Efialtis’ in een wilde, chaotische blazerskakafonie . Een boeiend ongewoon concert dat door de vele lange spanningsbogen veel eiste van de aandacht van het publiek. Vandaar wellicht geen vraag om een...
Meer
Geplaatst op 24/09/2020
dinsdag 15 september 2020 En dan eindelijk! Ons eerste Black Cat optreden sinds de lockdown! Maar het virus bleef ons terroriseren. De concertdatum moest met een week worden uitgesteld en enkele reservaties belden op het laatste moment af wegens ziekte. En wanneer het ‘In Trio’ vanuit Rotterdam arriveerde, bleek dat ze een elektrische basgitaar mee hadden in plaats van een contrabas. Het laatste zou een extra voertuig en dus ook extra kosten met zich hebben meegebracht voor deze, door covid berooide platzak-muzikanten. De sympathieke band startte hun set met ‘Five seasons behind the sun’. Spilfiguur YingYing Su – piano, zang en composities – gaf bij dit nummer uitgebreide toelichting, wat kenmerkend zou zijn voor het hele verdere concert. Het repertoire van het trio bestond doorgaans uit lange repetitieve piano intro’s waarbij subtiele percussie en sobere baslijnen geleidelijk aan het volume en de intensiteit gingen opdrijven. Daar hoog boven heen cirkelde de ijle, frêle stem van YingYing moeizaam over het muzikale geweld. En opmerkelijk vooral waren de onverwachte eindes. In één maatslag kon een nummer abrupt stoppen, wat erop wees dat de muzikanten bijzonder goed op elkaar waren in gespeeld. Enkele composities startten met bijzonder lange dreigende, zweverige soundscapes die de bassist via zijn batterij effectpedalen het publiek injoeg. Maar het lyrische pianospel van YingYing met reminiscenties aan T. Gustavsen, B. Evans en K. Jarrett bleef steeds betoverend mooi klinken. Vooral de twee composities gebaseerd op Taiwanese traditionals konden het Black Cat publiek heel erg bekoren. Met het laatste nummer ‘About that olive tree’ denderde het trio met vinnige baspartijen, potige percussie en vooral avontuurlijke hardbop-piano naar een absolute climax. Het in vele bubbels versplinterde Black Cat publiek applaudisseerde unaniem enthousiast en kreeg nog ‘Biking against the wind’ als bisnummer...
Meer
Geplaatst op 10/03/2020
dinsdag 3 maart 2020 “Hopelijk beginnen ze hier nu ook niet te zeveren over dat coronavirus!” Door zijn Aziatisch profiel – moeder Japans, vader Westvlaams – kreeg Alex Koo daarover al de hele tijd opmerkingen te slikken. Onze voorzitter was gewaarschuwd omtrent de mogelijke inhoud van zijn speech! ‘s Morgens was Alex nog in Madrid, ’s avonds zat hij reeds achter de vleugel in onze jazzclub. Als piepjonge conservatoriumstudent speelde hij in 2012 en 2014 al een paar schitterende concerten in The Black Cat. Daarna trok hij naar Amsterdam, Kopenhagen en New York. Ondertussen bracht hij ook ‘Appleblueseagreen’ uit, door DownBeat tot één der beste cd’s van 2019 uitgeroepen. Een getalenteerde muzikale wereldburger uit Waregem op ons podium dus die avond! Helaas, de eerste twee nummers van het concert werden compleet het akoestisch moeras in gemept! Het sober, beheerst en tegelijk erg lyrisch pianospel van Alex Koo had geen behoefte aan oorverdovende, acrobatische drumpartijen. Maar dan, met ’Doritos Everywhere’ kregen wij een heerlijk lange meeslepende piano-intro geserveerd, spaarzaam begeleid door de superieure Lennart Heyndels op contrabas. Wanneer dan de dromerige, melancholische trompet van Estiévenart in dialoog trad met de vleugel en ook de percussie van Dré Pallemaerts ingehouden, swingend ging ondersteunen, bloeide het concert ineens helemaal open! Nuance, dynamiek en dosering bleken de overduidelijke kwaliteiten van deze gedreven band. Met het laatste nummer, het pakkende ‘Jonass’ dat Alex componeerde voor een verongelukte jeugdvriend, werd het publiek emotioneel erg gegrepen en na het abrupte slotakkoord bleef het even pijnlijk lang stil vooraleer een voorzichtig maar diep gemeend applaus weerklonk. Met het bisnummer ‘C Jam Blues’ van Ellington bewees het kwartet dat ze ook een oude ‘standard’ super-swingend eigenwijs naar hun muzikale hand konden...
Meer
Geplaatst op 14/02/2020
dinsdag 4 februari 2020 Na hun jeugdig, succesvol avontuur met de jazzfusion band ‘Aftertouch’ bouwden Ivan Paduart en Patrick Deltenre elk aan hun eigen imposante muzikale carrière. Wanneer ze 30 jaar later elkaar nog eens ontmoetten bij een gelegenheidsconcert, groeide de drang om samen iets nieuws te proberen! Ze kozen bewust voor een intiem en introspectief muzikaal concept, enkel toetsen en gitaar. Uit dit project ontstond in 2018 de cd ‘Hand in hand’, met van ieder vijf composities. In 2014 hadden we Ivan Paduart reeds solo op ons Black Cat podium met een majestueus nieuwjaarsconcert. Hoge verwachtingen dus voor deze avond. We werden meteen vergast op vier erg melodische nummers gedrenkt in poëzie en weemoed. De lyrisch klaterende vleugel met spaarzame synthesizertoetsen eraan toegevoegd. Sobere gitaarsolo’s die steeds loepzuiver en intens helder klonken met een zweempje echo erbij. Deltenre komt uit een muzikale Siciliaanse migrantenfamilie die nu in Charleroi woont. Zijn compositie ‘Pigeons’ droeg hij op aan zijn ouders die steeds onafscheidelijk waren. Na dit pakkende nummer plaatste hij zijn gitaar in het rek en verbaasde iedereen door een mondharmonica ter hand te nemen. Hij bleek van jongsaf een groot bewonderaar van Toots Thielemans en mocht die zelfs ooit depanneren met zijn Gibson jazzgitaar, toen die van Thielemans was gesneuveld. ‘Song for my lady’ klonk bijzonder Tootsiaans en werd door Paduart van een sublieme pianosolo voorzien! Deze merkte terecht op dat dit kleine instrumentje je altijd direct emotioneel weet te raken. Op de mondharmonica kan je je niet wegstoppen achter vooraf bedachte piano- of gitaartrucjes. Na zo veel overweldigende melancholie en rustige lyriek waren de afsluitende groovy uptempo nummers zoals ‘Menorca’ en ‘Human being’ wel even welkom. In zijn bindteksten noemde Deltenre Toots Thielemans een ‘kapoen’, maar zelf bleek hij ook wel onder deze noemer te vatten. Hij had al enkele malen verwezen naar zijn ‘Schatje de Londerzeel’ en wou dit laatste nummer opdragen aan zijn nieuwe liefde. ‘Bea’ startte met een prachtige romantische gitaarsolo omfloerst met een mix van zweverige synth en piano. En zo sloot de bezwerende avond af in warme rust en intens...
Meer
