Natashia Kelly en Nicola Andrioli

dinsdag 13 februari 2024

Om haar recente cd “Dear Darkening Ground” te promoten, toerde Natashia Kelly met een quintet Belgische topmuzikanten, waarbij de pianist Nicola Andrioli een erg prominente rol speelde. We keken dan ook erg uit naar een uitgepuurd akoestisch concert met enkel piano en stem. Maar een batterij audio-effecten zoals diverse synthesizers, vocal processors en delays werden op en rond de vleugel geïnstalleerd.

Maar van bij het eerste nummer “Illusions” bleek dat toch vooral de akoestische instrumentatie de boventoon zou krijgen. In “Shore Sun” en “Miracle and Mirage” demonstreerde Natashia overtuigend haar vocale kwaliteiten die zich vooral in de hogere registers bevonden. Breekbaar en fragiel zong ze haar lyrische composities. Haar songteksten, sterk geïnspireerd door dichters als R.M. Rilke en W.B. Yeats, hebben steeds een ecologisch thema en handelen over de relatie mens-natuur en de daarbij horende gevoelens van hoop en fatalisme.

Dat haar Ierse roots sterk haar zangstijl beïnvloedden, kon je duidelijk horen in “Holding on to Wings”. De traditonele Sean-nós-zang met zijn typische versierende tonen op één lettergreep was nooit veraf.

Wanneer Andrioli “No Gravity” en “Panther Song”, twee composities van zijn hand bracht, kreeg het concert een meer jazzy insteek. Met bluesy akkoorden en licht funky ritme toonde hij zijn fenomenale pianotechniek. Met zijn linkerhand tokkelde hij op de synth baspartijen die galmden als een Hammond terwijl zijn rechter virtuoos improviseerde op het klavier van de vleugel.

Met het pakkende “Dear Darkening Ground” bereikte het optreden zijn climax. In de traditie van Jonie Mitchell en Janis Ian zong Natashia nog “Panta Rei” om te eindigen met een interpretatie van Sting’s “Shadows in the Rain”.

Het publiek kreeg nog als passend toemaatje het Indie-folknummer “Wild Indifference” van Joan Shelley. Een rustig, relaxed concert met veel poëtische en lyrische momenten.